Το ζήτημα είναι σύνθετο και σίγουρα ποτέ δε φταίει μόνο ένας. Το ευχάριστο όμως είναι ότι ο Χρήστος Ταπούτος, με προσόντα μοναδικά και ασύλληπτα, που δεν έχει εμφανίσει κανείς άλλος στο ελληνικό μπάσκετ, μας δίνει και πάλι αφορμές για να απολαύσουμε το ταλέντο του. Το απίστευτο ταλέντο του.
Απέναντι στον ΠΑΟΚ, την πρώην ομάδα του, ο Ταπούτος ήταν βγαλμένος μέσα από τα πιο τρελά όνειρά του. Τα δικά του. («Διότι έκανα το παιδικό όνειρό μου πραγματικότητα, παίζοντας σε ένα τέτοιο ντέρμπι με τη φανέλα του Αρη»), αλλά και τα δικά μας, που δεν το κρύβουμε ότι θέλουμε να τον δούμε μία μέρα να παίζει με τη φανέλα της Εθνικής. Στο χέρι του είναι. Όπως ήταν ανέκαθεν.
Για ακόμα μία φορά, ο Χρήστος Ταπούτος μιλάει δίχως προσωπεία και υπεκφυγές. Αναλύει την ψυχολογία ενός οπαδού που τυχαίνει να παίζει μπάσκετ στην αγαπημένη ομάδα του, κόντρα στην πρώην, σε ένα κλασσικό «παγκόσμιο» ντέρμπι. Ακόμα κι αν δε το γνωρίζατε, μάλλον το έχετε πληροφορηθεί ήδη, ότι ο Ταπούτος είναι, αν όχι ο μοναδικός, αλλά ένας από τους ελάχιστους επαγγελματίες παίκτες που έχει δηλώσει ανοιχτά τις συλλογικές προτιμήσεις του.
«Είμαι Αρης από μικρό παιδί»
«Νομίζω ότι είμαι ο μοναδικός παίκτης που έχει κάνει κάτι αντίστοιχο. Δε μου αρέσει να κοροϊδεύω κανένα. Είμαι Αρης από μωρό παιδί, πως θα μπορούσα να μην το παραδεχτώ, ή να το αλλάξω». Φέτος, στα 28 χρόνια του, κι ενώ μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, έπαιξε στον Αχιλλέα Τριανδρίας, ήταν η πρώτη φορά που φόρεσε τη φανέλα της αγαπημένης ομάδας του για να παίξει στο απόλυτο παιχνίδι.
Μέχρι πέρσι το είχε κάνει, αλλά πάντα ως αντίπαλος. Και μάλιστα πέρσι, με τη φανέλα του αιώνιου εχθρού, του ΠΑΟΚ. Ο Χρήστος Ταπούτος, ανακαλεί στο SentraGoal τις αναμνήσεις του από το πέρασμα στον Δικέφαλο, όπου πήγε ως απόλυτος επαγγελματίας, τίμησε μέχρι... σεντ το συμβόλαιό του και κατάφερε να κερδίσει, έστω για ένα χρόνο, τον συναισθηματισμό του.
«Κοίτα, ήταν δύσκολα τα πράγματα, δεν ήταν εύκολα. Το κλίμα ήταν άσχημο από την αρχή και για κάποιο σημαντικό διάστημα. Τα παιδιά του ΠΑΟΚ ήξερα ποιος είμαι και τι αγαπάω. Δεν ήταν εύκολο για αυτούς να με αποδεχτούν. Παρόλα αυτά, πήγα στον ΠΑΟΚ με μία σκέψη και μία απαραίτητη συνθήκη: Ότι θα ήμουν έτοιμος να τα αντιμετωπίσω όλα.
Ηξερα ότι έπρεπε εγώ ο ίδιος, να έχω ιδιαίτερη μεταχείριση στον εαυτό μου, όσο καιρό παίζω στον ΠΑΟΚ. Αν δεν ήμουν απολύτως σίγουρος ότι θα τα καταφέρω, δε θα πήγαινα ποτέ». Σε αυτό, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος, έπαιξε σημαντικό ρόλο ο Νίκος Σταυρόπουλος, ο οποίος έπαιξε ρόλο ασπίδας και πήρε πάνω του όλο το κόστος της επιλογής, λέγοντας. «Αυτός ο παίκτης είναι δικός μου. Εγώ θα τον φέρω και θα τον πειράξει κανείς».
Θυμάται όμως και λέει. «Υπήρχαν κάποιες μέρες που ήταν πραγματικά δύσκολες. Εφαγα ροχάλες, μπουκάλια στο κεφάλι, ενώ δέχτηκα κι απειλές.. Βρέθηκαν κάποιοι να μου πουν ότι πρέπει να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται διότι θα είχα άσχημα ξεμπερδέματα». Φέτος, παίζοντας στο μεγάλο ντέρμπι με τη φανέλα του Αρη, ήταν άλλος άνθρωπος. Εκανε πράγματα και θαύματα και χωρίς αγωνία ή ανησυχία πια μπορεί να φωνάξει, να πανηγυρίσει και να «κλάψει» για την ομάδα της καρδιάς του.
«Σ' εκείνο το ματς έπαιζα το μέλλον μου»
Τι έγινε όμως πέρσι, όταν έπαιξε στο ντέρμπι με τη φανέλα του ΠΑΟΚ. «Ηταν ένα πολύ ιδιαίτερο ματς. Ηξερα ότι σε αυτό το ματς παίζω για το μέλλον μου. Αν ήμουν καλός θα έδειχνα πολλά πράγματα σε αυτούς που με έβριζαν και ίσως να εξασφάλιζα την ανοχή. Αν έπαιζα άσχημα, τότε τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα χειρότερα για εμένα. Ισορρόπησα στο μυαλό μου και νομίζω ότι τα κατάφερα καλά».
Περασμένα ξεχασμένα όμως. Πλέον, ο Χρήστος Ταπούτος, έστω και με ένα χρόνο καθυστέρηση παίζει στη λατρεία του, τον Αρη. Για τον οποίο δεν έχει περάσει και λίγα στη ζωή του. «Το καλύτερο που έχω ακούσει για την παρουσία μου στον Αρη είναι ότι η κιτρινόμαυρη φανέλα είναι για τον Ταπούτο, ό, τι και η μπέρτα για τον Σούπερμαν. Να σου πω κάτι; Ακριβώς έτσι αισθάνομαι. Δε μπορείς να φανταστείς τι αισθάνομαι κάθε φορά που βάζω αυτή τη φανέλα πάνω μου».
«Δεν με ήθελε ο Ματσόν»
Πέρσι ο Ματσόν του έκοψε το δρόμο, έστω κι αν η συμφωνία με τη διοίκηση ήταν προ των πυλών... «Κατάλαβα ότι μάλλον δε με ήθελε, διότι με τη διοίκηση ήταν όλα έτοιμα και ο κόουτς έπαιρνε παίκτες στη θέση μου. Οπότε κι εγώ κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά». Φέτος ο Ντρούκερ δεν στάθηκε εμπόδιο. Και ο Ταπούτος είναι από τους κορυφαίους παίκτες του Αρη από την αρχή της σεζόν.
«Υπάρχει ένα στοιχείο, που μάλλον δεν το γνωρίζουν πολλοί. Δύο λόγοι υπάρχουν που φέτος παίζω καλά.. Ο πρώτος είναι η φανέλα. Με απογειώνει. Αισθάνομαι ότι παίζω για την καρδιά μου. Και ο δεύτερος λόγος είναι ότι όλο το καλοκαίρι, επί 2.5 μήνες «ξεσκίστηκα» στη δουλειά. Πάλευα πρωί βράδυ σαν σκύλος. Ποτέ δεν είχα δουλέψει στη ζωή μου, όπως αυτό το καλοκαίρι. Κι αυτό βγαίνει στον αγώνα».
«Ολη η οικογένεια είναι Αρειανοί»
Μιλάει για τον Αρη μια θαρρείς ότι αναφέρεται στην προσωπική ζωή του. Εχει όλες τις εικόνες στο μυαλό του. Ντυμένες όλες στα κιτρονόμαυρα. «Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω από πού προκύπτει αυτό το δέσιμο. Ισως στο γεγονός ότι μεγάλωσα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι ντυμένος στα κίτρινα. Για εμένα ο Αρης είναι ζωντανές εικόνες και όχι ιστορίες.
Για αυτό και δεν μπορώ να ξεχωρίσω στιγμές. Θυμάμαι τα πάντα. Τα πάντα όμως. Διότι τα έζησα. Το τρίποντο του Γιαννάκη, την Τρέισερ, τις μπουνιές του Γκάλη με τον Μπάνε. Όλα αυτά τα έχω εικόνες στο μυαλό μου και όχι αφηγήσεις. Ολη η οικογένειά μου είναι Αρειανοί και λογικά εγώ ακολούθησα αυτό το δρόμο. Ωστόσο ακόμα κι έτσι να μην ήταν, για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Πάλι Αρης θα γινόμουν».
«Μεγάλωσα στην Τούμπα»
Για να προσθέσει. «Μην ξεχνάς κάτι. Μεγάλωσα στην Τούμπα. Τότε που τα πράγματα ήταν πολύ σκληρά. Βρισκόμουν σε τάξεις όπου από τα 30 παιδιά τα 29 ήταν ΠΑΟΚ και εγώ ο μοναδικός Αρειανός. Πέρασαν και κάποιες δύσκολες στιγμές. Τη χρονιά που πήραμε το Κόρατς στην Προύσα, πήγα στο σχολείο με κασκόλ του Αρη και μου την έπεσαν άσχημα κάποιοι συμμαθητές.
Με κασκόλ του Αρη σε σχολείο της Τούμπας; (γελάει). Θέλει θάρρος! Ισως να μην μπορεί κάποιος να διανοηθεί τι σημαίνει παιδικό όνειρο και πως αυτό συντροφεύει μία ολόκληρη ζωή. Ως πιτσιρικάς, έχω κλάψει για τον Αρη όσο για τίποτα άλλο. Και στις χαρές και στις λύπες. Απίστευτο κλάμα».
Καθόλη τη διάρκεια της ημέρας πολιορκήθηκε από δημοσιογράφους. Ισως από ανθρώπους σαν κι εμάς. Που ονειρεύονται μία μέρα τον Ταπούτο με την φανέλα της Εθνικής. Ο ίδιος απλά περιμένει. «Τη Δευτέρα για να δω το ματς με τη Λάρισα στο ποδόσφαιρο».
«Ισως φταίω για την εθνική»
Η εθνική ομάδα για αυτόν είναι μία διαφορετική ιστορία. «Πολλά μπορεί να έχουν παίξει ρόλο ώστε να μην κληθώ ποτέ ούτε καν στην προετοιμασία. Ισως να φταίω κι εγώ. Υπήρξαν όμως σεζόν που είχα δείξει ότι ίσως θα μπορούσα να είμαι, έστω στην προεπιλογή». Και καταλήγει με νόημα. «Ο Ταπούτος σήμερα, που μιλάμε μαζί, δεν μιλάει ούτε ως τελειωμένος, ούτε ως ένας παίκτης που βλέπει την καριέρα του να ανοίγεται. Αυτή δεν ήταν η ερώτησή σου; Αυτή ήταν! Ο Ταπούτος μιλάει σαν ένας άνθρωπος 28 ετών, πολύ ώριμος πια, συγκροτημένος, που ξέρει ότι έχει μπροστά του αρκετά χρόνια να παίξει μπάσκετ. Με ό, τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται».
Είναι επίσης σίγουρο ότι ο Ταπούτος έχει κάνει λάθη, αδικώντας μόνος του το απίστευτο ταλέντο που του πρόσφερε ο Θεός. Και το οποίο, γενναιόδωρος ον δεν του το έχει πάρει ακόμα πίσω. Το έδειξε στο ματς με τον ΠΑΟΚ και ιδιαίτερα σε μία φάση, όπου με ανάποδο λέι απ στον αιφνιδιασμό, περνώντας τη μπάλα πάνω από το σώμα του Γκετσέφσκι, αφήνει αρχοντικά τη μπάλα στο καλάθι του ΠΑΟΚ («Απορώ γιατί σε εκείνη τη φάση δεν κάρφωσα τη μπάλα. Το βλέπω τώρα και τρελαίνομαι»).
Τέτοια φάση, μόνο ένας... Ταπούτος θα μπορούσε να σκαρώσει στην Ελλάδα. Το θέμα είναι ο ίδιος να σταθεροποιήσει την απόδοσή του, που μέχρι τώρα είναι συνώνυμη των σκαμπανεβασμάτων και παράλληλα, ο νέος προπονητής της Εθνικής ομάδας, να κοιτάξει και προς Θεσσαλονίκη πλευρά. Αλλωστε, ποτέ δεν είναι αργά.
πηγη sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου