Αγαπητοί μου αναγνώστες γεια σας. Το ντέρμπι των αιωνίων, ανήκει πλέον στην ιστορία και νομίζω πως τώρα είναι η καταλληλότερη στιγμή για να δούμε όσα έγιναν στο ελληνικό "el classico", με μια πιο κριτική ματιά....
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.
Θα ξεκινήσω, από τη νικήτρια ομάδα του προχτεσινού αγώνα, τον Παναθηναϊκό. Οι πράσινοι, λοιπόν είχαν δύο πρόσωπα στη διάρκεια του ματς, ένα κακό στο πρώτο ημίχρονο και ένα πολύ καλό στο δεύτερο. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο ημίχρονο. Πρώτα απ' όλα, θεωρώ λανθασμένη τη χρησιμοποίηση του Καντέ, ο οποίος προερχόταν από τραυματισμό και απουσία ενός μήνα περίπου, το ίδιο και τη χρησιμοποίηση του Πλεσί, για πρώτη φορά στο αρχικό σχήμα, σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι. Παράλληλα, όπως δήλωσε με ειλικρίνεια και ο Νιόπλιας, στο πρώτο μέρος ο Παναθηναϊκός, παρουσίασε μια εικόνα ανάλογη με αυτή του παιχνιδιού με την ΑΕΚ. Ήταν για ακόμα μία φορά, ένα σύνολο παιχτών χωρίς συνοχή των γραμμών, χωρίς πλάνο και καλό τακτικό στήσιμο. Το κέντρο ήταν για κλάματα και με το φοβερό γκολ του Μιραλάς, ήρθε και έδεσε το...γλυκό.
Στο δεύτερο μέρος όμως, παρουσιάστηκε ένας Παναθηναϊκός, που εγώ τουλάχιστον, είχα καιρό να δω. Και για αυτή τη μετάλλαξη του τριφυλλιού, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό ο Νίκος Νιόπλιας. Ο προπονητής, που για πρώτη φορά από τότε που ανέλαβε τους πράσινους, γνώρισε τόση αμφισβήτηση, δικαιολογημένα βέβαια, γιατί έχει κάνει πολλά λάθη, αυτή τη φορά, έδειξε για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί που βρίσκεται! Έκανε ματ στον Βαλβέρδε και τον Ολυμπιακό, με την είσοδο του Μαρίνου και του Γκαρσία στη θέση του Γκοβού, που μάλλον ήταν σε κάποιο...μπαράκι της παραλιακής και του Κατσουράνη, που ήταν από τους χειρότερους παίχτες του γηπέδου και ταυτόχρονα, με τη μετατόπιση του Χριστδουλόπουλου στον άξονα, έβαλε τις βάσεις για την μεγάλη ανατροπή. Ο Μαρίνος ήταν πολύ καλός και επιθετικά αυτή τη φορά, ενώ ο Λουίς Γκαρσία ήταν μετά από καιρό απολαυστικός. Το βασικότερο όλων όμως, ήταν ότι στο δεύτερο μέρος, ο Παναθηναϊκός μάσαγε σίδερα, είχε πάθος, αυτοπεποίθηση και είχε αποβάλλει το άγχος και την πίεση, που είχε στο πρώτο μέρος. Έτσι με μπροστάρη τον νέο του ηγέτη, Τζιμπρίλ Σισέ και τον αναγεννημένο, Χριστοδουλόπουλο, πέτυχε τη μεγάλη ανατροπή, την πρώτη σε αιώνιο ντέρμπι, μετά τη σεζόν 1971-1972!
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
Πάμε τώρα και στον Ολυμπιακό. Πρώτα πρώτα, θέλω να πω, πως παρά το αποτέλεσμα του ντέρμπι, εγώ πιστεύω, πως τούτη τη χρονική στιγμή τουλάχιστον, ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος από τον Παναθηναϊκό, έχει όμως αρκετές αδυναμίες, οι οποίες και φάνηκαν στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στο πρώτο μέρος ο Ολυμπιακός ήταν εντυπωσιακός. Είχε φοβερή ηρεμία στο παιχνίδι του και πολλή καλή κυκλοφορία της μπάλας, κάτι που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, σε αυτόν τον παιχταρά και σπουδαίο εγκεφαλικό ποδοσφαιριστή, που λέγεται Άριελ Ιμπαγκάσα. Παράλληλα, ο Φουστέρ βοηθούσε αρκετά στην ανάπτυξη του Ολυμπιακού και την κυκλοφορία της μπάλας, ενώ ο «δαίμονας» Μιραλάς, έδειχνε πως ανά πάσα στιγμή, θα μπορούσε να απειλήσει την εστία του Τζόρβα, όπως και έγινε στο 37', όταν και άνοιξε το σκορ με ένα γκολ ποίημα. Και να φανταστείτε πως, για τους ερυθρόλευκους ήταν εκτός παιχνιδιού ο Φετφατζίδης, ο οποίος προφανώς δεν άντεξε την πίεση του ντέρμπι, και ο Ριέρα που δεν βοήθησε καθόλου την ομάδα του.
Στο δεύτερο ημίχρονο όμως, βγήκε από τα αποδυτήρια ένας άλλος Ολυμπιακός, που πλήρωσε την αλαζονεία που πιθανώς έδειξε, αλλά και κάποια λάθη του Βαλβέρδε. Ο Βάσκος λοιπόν, θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου, να αναπροσαρμόσει λίγο τα πλάνα του στο δεύτερο ημίχρονο, περιμένοντας κάποια αντίδραση από τον Παναθηναϊκό. Θεωρώ λοιπόν, πως στο δεύτερο μέρος και ενώ η πίεση του Παναθηναϊκού, ήταν μεγάλη από το πρώτο λεπτό, θα βοηθούσε η χρησιμοποίηση του Ουρτάδο δίπλα στον Ντουντού. Παράλληλα ο Φετφατζίδης, ίσως θα έπρεπε να έχει βγει νωρίτερα, αφού ήταν φανερά εκτός κλίματος. Όλα αυτά όμως δεν έγιναν και με την αποβολή του Παπαδόπουλου και το 2-1 στην πλάτη, ο Ολυμπιακός ουσιαστικά κατέρρευσε. Το ίδιο και ο Βαλβέρδε. Δεν εξηγείται διαφορετικά, το ότι άργησε να κάνει τις αλλαγές του και το ότι όταν επιτέλους το αποφάσισε, έβγαλε τον καλύτερο ίσως παίχτη του, τον Μιραλάς, ενώ όταν θέλησε να βάλει κάποιον χαφ για να πιέσει, αντί να βάλει τον Ρόμενταλ, έβαλε τον Ζαϊρί, που τον είχε στον...πάγο εδώ και καιρό. Κάπως έτσι λοιπόν, ο Ολυμπιακός, γνώρισε τη δεύτερη ήττα του στο πρωτάθλημα. Παράλληλα, είναι ανεξήγητο το γεγονός πως και στο προχτεσινό ματς, ο Ολυμπιακός έδειξε να ξεμένει από δυνάμεις. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει, δεδομένου ότι ο Ολυμπιακός, δεν έχει και ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Το κακό πάντως είναι μικρό, αν αναλογιστεί κανείς πως ο Ολυμπιακός είναι ακόμα πρώτος, έστω και με ένα βαθμό διαφορά από τον Παναθηναϊκό. Η προχτεσινή του ήττα όμως, θα πρέπει να είναι διδακτική για όλους στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο. Ευτυχείτε!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου