Η ΑΕΚ πολύ καθαρά πλέον, για καλό ή για κακό, περνά μια φάση… "Λορένθο Σέρα Φερέρ νούμερο δύο". Αυτά τα δύο ματς με την Αντερλεχτ μοιάζουν σαν εκείνα τα δύο ματς μια φορά κι έναn καιρό, Φεβρουάριο μήνα, με την Παρί Σεν Ζερμέν.
Βγάζεις ό,τι δεν είναι διαθέσιμο σε παίκτες και δυνάμεις, βάζεις ό,τι είναι διαθέσιμο σε κουράγια, γαντζώνεσαι απ’ όπου βρεις, ψάχνεις λύσεις που δεν είναι λύσεις συνειδητές, προετοιμασμένες, αλλά μόνον είναι λύσεις απελπισίας. Επειδή αυτή η λύση, η… απέλπιδα, είναι η αμέσως επόμενη που υπάρχει. Ο Φροξυλιάς έπαιξε, 24 (και κάτι) ώρες αφότου ο προπονητής του, ακόμη, δεν ήξερε ότι μπορεί να τον βάλει να παίξει! Ο Σάχα, είναι δεύτερο σερί ματς (μετά τη Νέα Σμύρνη) που γίνεται ένας αναγκαστικός ήρωας. Με αποκρούσεις που, πραγματικά, «δεν υπάρχουν».
Ο υπέροχος Στέλιος Σεραφείδης, ο επόμενος ύστερα απ’ τον Νεστορίδη τιμώμενος στο ΟΑΚΑ παλαίμαχος άσος της Ενωσης, ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα μας ν’ αξιολογήσει τι έπιασε ο Αργεντινός. Καλό για τον Αργεντινό, όχι και τόσο καλό, να γίνεται πάλι ήρωας ο γκολκίπερ, για τον Δικέφαλο. Αλλά, τουλάχιστον, αυτή τη φορά είχε το πράγμα ένα κάποιο αντίκρυσμα. Σώθηκε η, ενδεχομένως κρίσιμη, ισοπαλία. Στον Πανιώνιο, δεν είχε περισωθεί τίποτα.
Ηρωες και αντι-ήρωες. Ενας «αντί», ετούτη η φοβερή φιγούρα απ’ τη Βραζιλία, ο…μέτοχος-αμέτοχος Εντερ, μια κινούμενη απορία, όχι πώς στον διάβολο τον πήρε η ΑΕΚ, αλλά πώς στον διάβολο ζήλεψε να τον πάρει ο Αστέρας Τρίπολης, όταν η φυσιολογική αντιστοίχισή του είναι το να παίζει, με όλο τον σεβασμό στο κυπριακό σωματείο, στη Δόξα Κατωκοπιάς. ‘Η ο Χρήστος Πατσατζόγλου. Και ο Χρήστος περνά, ατυχώς, στην απέναντι πλευρά. Των «αντί». Απογοητεύει, ακόμη και παλαιούς συνοδοιπόρους στην Εθνική, δηλαδή τους ένθερμους υποστηρικτές της πρόσληψής του στην ΑΕΚ. Ενας αμυντικός που δεν αμύνεται, μονάχα περιφέρεται ασκόπως στον αμυντικό χώρο. Ασκόπως, και…επικινδύνως. Το σαφές ατομικό σφάλμα του στην ισοφάριση των Βέλγων δεν θα ‘ταν ανεκτό, ούτ’ ο άβγαλτος Αργυρίου να το είχε κάνει. Ο Πατσατζόγλου φαίνεται να ‘χει χάσει ως και τη μοναδική ικανότητα που του απέμενε. Το να χρησιμοποιεί την εμπειρία του, για να μην εκτίθεται!
Το μυστικό της «κατάρρευσης» των ποδοσφαιριστών είναι το... κοινό. Το ξέρουν όλοι. Η ένταση των προπονήσεων στις ελληνικές ομάδες. Είναι ένταση «μεξικανική», όχι ευρωπαϊκή. Η ευρωπαϊκή είναι άλλο. Η Κοπεγχάγη, μεσοβδόμαδα, θαυμάστηκε ακόμη κι απ’ τον Πεπ Γουαρδιόλα που είπε ευθέως, μετά, ότι δυόμισι χρόνια προπονητής στη Μπαρτσελόνα δεν είχε συναντήσει πουθενά αντίπαλο τόσο δυνατό στο "φίζικαλ" κομμάτι του παιγνιδιού. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Όχι, προφανώς, με μεξικανικούς ρυθμούς στην καθημερινότητα του προπονητηρίου. Ο Δώνης, που κι αυτός έξω τα ‘χει δει και τα ‘μαθε αυτά τα κόλπα, δυο μέρες είπε να τους δουλέψει πρωί-απόγευμα και να μείνουν το μεσημέρι μέσα… δίχως κινητά, και τον έγραψαν τον Ατρόμητο οι εφημερίδες!
Μιλώντας για καθημερινότητα στο προπονητήριο δε, έγινε θέμα ότι η ΑΕΚ, μια ομάδα αιχμής στη χώρα, μπήκε στο δικό της, σε κανονικό προπονητήριο, λίγο πριν συμπληρωθεί ο πρώτος αιώνας της ιστορίας της! Τέλος συζήτησης. Ένα καλό μπορεί να βγει για την ΑΕΚ, απ’ όλη αυτή την ταλαιπωρία στον ανήφορο. Ότι ακριβώς αυτή η άσκηση στην καρτερία σφίγγει τον δεσμό ενότητας, στο μικρόκοσμο της ομάδας. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, νιώθουν πόσο έχουν ανάγκη ν’ ακουμπήσουν ο ένας στον άλλον. Κι είναι, βασικό πράγμα, ακόμη ζωντανοί. Με χρόνο μπροστά, να ξανασηκωθούν. Στο Γιουρόπα Λιγκ, ότι είναι ζωντανοί το οφείλουν στο όποιο διεθνές παρελθόν του κλαμπ που τους εξασφάλισε τον συγκεκριμένο, μεσαίο προς μικρομεσαίο, βαθμό δυσκολίας στο γκρουπ.
Σ’ ένα άλλον όμιλο, με το βαθμό δυσκολίας π.χ. του Αρη, θα ‘ταν τώρα ό,τι και ο Αρης. Τελειωμένοι. Πέρα απ’ τη βαθμολογία, υποψιάζομαι, και με αρκετά πιο κακή εικόνα. Που του Αρη η εικόνα, ιδίως στο Γιουρόπα Λιγκ, δεν είναι καθόλου κακή. Το αντίθετο. Ο Αρης ακολουθεί το μοντέλο ποδοσφαίρου που ανήκει, κατά την ταπεινή γνώμη μου, στις υποχρεώσεις ενός δημοσιογράφου να το «υποστηρίζει». Να το ενθαρρύνει. Εστω, να μη το αποπαίρνει, επειδή ένα αποτέλεσμα, δύο αποτελέσματα, πέντε αποτελέσματα ήταν δοκάρι-κι-έξω αντί δοκάρι-και-μέσα.
Είναι άλλο να το κρίνεις, άλλο να το απαξιώνεις. Η ευθεία κρίση, στο θέμα-Αρης, είναι η οφθαλμοφανής. Το γκολ. Μόλις πέντε, σε οκτώ ματς πρωταθλήματος. Μόλις τρία, σε τέσσερα ματς Γιουρόπα Λιγκ. Το γκολ δεν έρχεται, διότι τα παιδιά του Αρη κομπλάρουν ενώπιον της ιδέας-γκολ. Οτιδήποτε «πρέπει» να μπει, δεν θα μπει. Ο,τι είναι να μπει με σκέψη, με δεύτερη επαφή της μπάλας, χάνεται. Θα μπει ό,τι μπαίνει «με την πρώτη», δίχως σκέψη, με το ένστικτο, με την αυτοματοποιημένη κίνηση.
Μου είναι εύκολο να το κατανοήσω. Όπως το ζουν οι Αρειανοί με τον Χαβίτο, το ζούμε κι εμείς στη Νέα Σμύρνη μ’ ένα άλλο παλιό μαθητή της Μασία στη Βαρκελώνη, τον (Σίτο) Ριέρα. Δεν τα βάζει, κατόπιν… σκέψεως, ούτε στην προπόνηση. Την Κυριακή με την ΑΕΚ, όταν τον είδα να στήνει αυτός τη μπάλα στη βούλα, «ήξερα» πως δεν μπαίνει. Μετά, στο β’ μέρος, με το που έφυγε η μπάλα απ’ το πόδι του Μανιάτη σηκώθηκα κιόλας να πανηγυρίσω! Εκείνο δεν χρειαζόταν σκέψη για να μπει. Μόνο τη μία επαφή σε πρώτο χρόνο. Ο Αρης που πέρυσι αποκλείστηκe απ’ τη... Σλάβεν, θα κλείσει την ευρωπαϊκή χρονιά του τον Δεκέμβριο έχοντας δώσει δέκα αγώνες. Υπεραρκετοί για να έχουν μάθει τι αξίζει τον κόπο να καταφέρουν μες απ’ το ελληνικό πρωτάθλημα. Ώστε να δώσουν άλλους τόσους, κι ακόμη περισσότερους, του χρόνου.
Δέκα ευρωπαϊκούς αγώνες τον Δεκέμβριο θα ‘χει συμπληρώσει και ο ΠΑΟΚ, κι έχει καλή τύχη, αυτός να τους κάνει ακόμη περισσότερους, όχι την επόμενη περίοδο, την τρέχουσα. Θα κριθεί, στο φίνις του Ζάγκρεμπ. Ένα φίνις που θα ‘ναι υπόθεση «για άντρες». Όπως ήταν το ταξίδι του Αυγούστου στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά και για τον ΠΑΟΚ, όπως και να έλθουν τα πράγματα στο Ζάγκρεμπ, το ταξίδι αυτό καθαυτό είναι που δίνει στο κλαμπ την υπεραξία. Η τριβή του όλου οργανισμού με την Ευρώπη. Απ’ τον Δεκέμβριο του 2005 ως τον Ιούλιο του 2009, μια σειρά ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα του ΠΑΟΚ δεν είχαν την παραμικρή ευκαιρία να παίξουν στην Ευρώπη. Ενώ οι τωρινοί παίζουν. Και, παίζοντας, εξοικειώνονται. Αγιαξ, Φενέρμπαχτσε, Βιγιαρεάλ. Ανεκτίμητο.
πηγη contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου