Αναλυτικά η συνέντευξη:
Αισθάνεστε λιγότερη πίεση σε σχέση με το περυσινό καλοκαίρι,το οποίο συνδυάστηκε με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας;
«Ο προπονητής έχει πίεση κάθε χρόνο. Και πέρυσι και εφέτος και του χρόνου. Οταν κερδίζεις, όλα είναι μια χαρά. Οταν χάνεις, κανείς δεν είναι ευχαριστημένος από σένα. Μόνο για τους παίκτες ισχύει το αντίθετο. Στην αρχή όταν σε γνωρίζουν και προσπαθείς να επιβάλεις τη φιλοσοφία σου, υφίστανται το πρώτο σοκ, γιατί σκέφτονται ότι “άλλα πράγματα μαθαίνουμε στους συλλόγους μας και άλλα μας λέει αυτός στην Εθνική”. Μετά, όμως, βλέποντας ότι το σύστημα αποδίδει και φέρνει αποτελέσματα, σε εμπιστεύονται όλο και περισσότερο. Και απελευθερώνονται».
Τι είναι δυσκολότερο για έναν προπονητή; Να εργάζεται σε σύλλογο ή σε εθνική ομάδα;
«Φυσικά σε εθνική ομάδα και είμαι κατηγορηματικός πάνω σε αυτό. Στον σύλλογο κάνεις ό,τι θέλεις. Οι παίκτες πληρώνονται και εκτελούν αυτό που τους ζητάς. Και αν κάποιος διαφωνεί, τον διώχνεις και φέρνεις άλλον. Ειδικά, όταν δουλεύεις σε μεγάλο σύλλογο που έχει χρήματα, είναι ακόμη πιο εύκολο. Στην Εθνική όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πρέπει να διαχειριστείς 15 διαφορετικές προσωπικότητες και η καθεμία θέλει ξεχωριστό χειρισμό. Αλλο παιδί χρειάζεται να του χαϊδεύεις το κεφάλι και άλλο να του δίνεις ένα χαστούκι στον ποπό, όταν ξεφεύγει. Εννοείται ότι και στην Εθνική οι προπονήσεις είναι σκληρές, αλλά ως προπονητής καταλαβαίνω ότι αυτά τα παιδιά αγωνίζονται για την πατρίδα τους και όχι για τα χρήματα. Είναι πολύ διαφορετικό».
Τι σημαίνει για σας επιτυχία;
«Επιτυχία είναι να έχεις καλά αποτελέσματα. Αν τώρα μπορεί μια ομάδα να συνδυάσει το ποιοτικό μπάσκετ με τα καλά αποτελέσματα, αυτό συνιστά διπλή επιτυχία. Για την Εθνική Ελλάδος επιτυχία σημαίνει να βρίσκεται στα μετάλλια. Αποτυχία θα είναι να αποκλειστούμε από τον δεύτερο γύρο. Κάπως έτσι το βλέπω».
Με το χέρι στην καρδιά, στο περυσινό Ευρωμπάσκετ η Εθνική ήθελε να αποφύγει την Ισπανία στον προημιτελικό και γι΄ αυτό ενδεχομένως να μην τα έδωσε όλα χάνοντας από τη Γαλλία στο τελευταίο σουτ; Ή απλά δεν κατάφερε να κερδίσει;
«Δεν μπορώ να ξέρω αν οι παίκτες τα έδωσαν όλα σε εκείνο το παιχνίδι. Αυτό που ξέρω είναι ότι πριν από τον αγώνα με τη Γαλλία, είχα πει “ας κερδίσουμε και ό,τι ήθελε προκύψει στη συνέχεια της διοργάνωσης”. Μπορεί να ήταν λανθασμένο το σκεπτικό μου, αλλά αυτό είχα πει. Η πάγια θέση μου είναι ότι αν έχεις την ευκαιρία να κερδίσεις τον αντίπαλό σου, πρέπει να τον κερδίσεις και να μην το αναβάλεις. Σε εκείνη την περίπτωση με τίποτε δεν σκεφτόμουν να χάσουμε για να αποφύγουμε την Ισπανία».
Ανεξαρτήτως της θέσης που θα καταλάβει η Ελλάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, θα θέλατε να συνεχίσετε στον πάγκο της Εθνικής;
«Δύσκολη ερώτηση. Είναι το δεύτερο καλοκαίρι που εργάζομαι στην Εθνική και όλα είναι μια χαρά. Τα πάντα λειτουργούν με επαγγελματισμό, οι παίκτες έχουν επαγγελματική συμπεριφορά, αλλά είναι νωρίς για να μιλάμε για ανανέωση της συνεργασίας».
Οταν αναλάβατε πέρυσι την Εθνική, κάποιοι είχαν αμφισβητήσει ότι μπορείτε να εφαρμόσετε το μπάσκετ που έπαιζε η Ζαλγκίρις Κάουνας,όταν κατέκτησε την Ευρωλίγκα το 1999 έχοντας εσάς στον πάγκο.
«Η επιθυμία μου είναι να κάνω το μπάσκετ της Εθνικής γρήγορο. Αυτό είναι το μέλλον του αθλήματος. Παρακολούθησα όλα τα πλέι οφ του ΝΒΑ. Παίζουν πάρα πολύ γρήγορα, αλλά οι ομάδες στηρίζονται και στην καλή άμυνα. Η Ισπανία το ίδιο. Συνδυάζει την ταχύτητα με την αμυντική προσήλωση. Αν εμείς περπατάμε και οι άλλοι πηγαίνουν με ποδήλατο ή μοτοσικλέτα, πώς να τους ακολουθήσουμε; Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουμε να παρουσιάσουμε γρήγορο μπάσκετ με 20-30 λάθη. Οχι, σε καμία περίπτωση. Τα λάθη μας πρέπει να είναι περιορισμένα. Θέλω να τρέχουμε περισσότερο, να είμαστε πιο αθλητικοί, να διαβάζουμε σωστά τις φάσεις. Αν καταφέρουμε να τα συνδυάσουμε όλα αυτά χωρίς λάθη, τότε θα είμαι απόλυτα ευχαριστημένος».
Οι παίκτες σας, πάντως, δείχνουν να απολαμβάνουν τη φιλοσοφία σας. Το διασκεδάζουν!
«Θα σας πω το εξής: Βγείτε σε έναν ελληνικό δρόμο και θα διαπιστώσετε ότι οι περισσότεροι οδηγούν σαν τρελοί. Αυτή είναι η νοοτροπία του Έλληνα. Του αρέσει η ταχύτητα. Δεν μπορώ, λοιπόν, να έλθω εγώ και να τους πω... μην οδηγείτε γρήγορα, αλλά πηγαίνετε αργά! Θα μπερδευτούν. Παίζει ρόλο, βέβαια, και ποιους παίκτες διαθέτεις, καθώς και το αποτέλεσμα που κυνηγάς».
Ποια είναι η αλήθεια στην υπόθεση του Θοδωρή Παπαλουκά;
«Το πρώτο που θέλω να ξεκαθαρίσω είναι ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με τον Παπαλουκά. Δεν είμαστε εχθροί, ούτε έχουμε να χωρίσουμε κάτι. Στην ομάδα απλώς υπάρχουν κανόνες. Μιλήσαμε τρεις φορές και του ζήτησα να είναι μαζί μας. Και τις τρεις φορές μου απάντησε ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος, ότι είχε προβλήματα, ότι δεν μπορούσε τέλος πάντων. Δεν γινόταν, λοιπόν, να περιμένουμε και ανακοινώσαμε το ρόστερ. Στην καριέρα μου έχω μια αρχή. Ολοι πρέπει να αρχίζουν την ίδια ημέρα. Στην Εθνική, άλλωστε, έχουμε γιατρό, φυσικοθεραπευτή και μπορεί κάποιος παίκτης να ξεκινήσει σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Η απάντησή του όμως ήταν αρνητική. Οταν πια είχε αρχίσει η προετοιμασία, μας είπε ότι ήθελε να έλθει, αλλά αυτό πια ήταν αδύνατον. Αδύνατον! Θα χάναμε σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου όλους τους παίκτες. Ο καθένας θα έφερνε μια δικαιολογία για να μην είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του».
Τι προσφέρουν στην Εθνική οι προσθήκες των Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή, οι οποίοι είχαν απουσιάσει από το Ευρωμπάσκετ;
«Ο Διαμαντίδης και ο Τσαρτσαρής μου αρέσουν πολύ. Είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες. Δουλεύουν σκληρά στις προπονήσεις, δεν γκρινιάζουν αν δεν τους δοθεί ένα φάουλ στα διπλά που παίζουμε. Βέβαια, για όλα αυτά υπάρχει εξήγηση. Αγωνίζονται σε ένα από τα καλύτερα κλαμπ της Ευρώπης, τον Παναθηναϊκό, και συνεργάζονται με έναν από τους κορυφαίους προπονητές, οπότε δεν χρειάζεται να τους εξηγήσεις κάτι στην προπόνηση».
Οι ατυχίες που είχατε μέχρι σήμερα πόσο αλλάζουν τους αγωνιστικούς προσανατολισμούς σας;
«Μερικές φορές δουλεύεις πολύ σωστά. Η ομάδα έχει πολύ καλή εικόνα και ξαφνικά ένας βασικός παίκτης τραυματίζεται. Το καλό με την Ελλάδα είναι ότι δεν εξαρτάται αποκλειστικά από έναν παίκτη. Δείτε τη Γερμανία με και χωρίς τον Νοβίτσκι. Την Κίνα με και χωρίς τον Γιάο. Εμείς στηριζόμαστε στο σύνολο, αλλά όπως και να έχει, οι τραυματισμοί σε πληγώνουν. Θα πάμε στην Τουρκία και ό,τι γίνει».
Αλήθεια, πώς καταφέρνετε κάτι για το οποίο άλλοι προπονητές έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά;Να συνυπάρχετε αρμονικά με τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη,που δεν είναι και το πιο «εύκολο» παιδί στη Γη;
«Ολοι είναι δύσκολοι άνθρωποι. Ολοι έχουν τις παραξενιές τους. Αν δεν τους σεβαστείς, δεν θα σε σεβαστούν. Μερικά παιδιά μπορεί να έχουν μεγαλύτερο επαγγελματισμό, αλλά αυτό που κάνω ανεξαιρέτως είναι να τραβάω μια πράσινη γραμμή. Οποιος δημιουργεί προβλήματα στην ομάδα, δεν με ενδιαφέρει αν λέγεται Σοφοκλής, Δημήτρης ή Κώστας, ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Θέλεις να είσαι μαζί μας; Δούλεψε σκληρά και πρόσφερε στην ομάδα. Τότε, είσαι καλοδεχούμενος. Αν έχεις όρεξη για προβλήματα, κακό του κεφαλιού σου. Δεν σε θέλουμε ανάμεσά μας. Τόσο απλά»...
Ποια γνώμη έχετε σχηματίσει για τους Έλληνες,τους Λιθουανούς και τους Κινέζους μπασκετμπολίστες, δεδομένου ότι έχετε εργαστεί στις εθνικές ομάδες και των τριών χωρών;
«Οι Λιθουανοί είναι καλύτεροι αθλητές. Το κλίμα στη χώρα μου είναι διαφορετικό. Γίνεται πολύ σκληρή προετοιμασία εκτός γηπέδου και επί 2-3 εβδομάδες οι παίκτες γυμνάζονται δύο φορές την ημέρα πριν από την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου. Ούτε οι Ελληνες ούτε οι Κινέζοι διακρίνονται για τέτοιου είδους φυσική κατάσταση. Οι Ελληνες όμως δείχνουν μεγαλύτερη καρδιά κατά τη διάρκεια των αγώνων. Και θέλουν να βγάζουν το 100% του εαυτού τους περισσότερο στα παιχνίδια. Δεν λέω, τους αρέσει η προπόνηση, αλλά όχι συνεχώς όπως οι Λιθουανοί, οι οποίοι τη λατρεύουν. Από την άλλη, οι Κινέζοι προπονούνται σκληρά, αλλά το παρακάνουν. Προτού συμφωνήσω με την κινεζική ομοσπονδία το 2004, οι προηγούμενοι προπονητές έκαναν προπόνηση δύο φορές την ημέρα, επί 3-4 ώρες κάθε φορά. Ευτυχώς η νέα γενιά προπονητών προσπαθεί να αλλάξει αυτή τη νοοτροπία».
Πηγή: contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου