"EL CLASICO"

Σε κάθε χώρα υπάρχουν κάποια μεγάλα ντέρμπι. Όταν όμως ακούς τη φράση "El Clásico" τότε το μυαλό σου πάει αυτομάτως στο ντέρμπι μίσους, ανάμεσα σε δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη, τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μπαρτσελόνα. Με αφορμή λοιπόν, το σημερινό παιχνίδι ανάμεσα στη «βασίλισσα» και τους «μπλαουγκράνα», που  σημειωτέον θα διεξαχθεί για τρίτη φορά ημέρα Δευτέρα, μετά το Μάρτιο του 1964 και τον Απρίλιο του 1972, σκέφτηκα να κάνω ένα αφιέρωμα σε ένα από τα σπουδαιότερα ντέρμπι του πλανήτη....

Το παιχνίδι μεταξύ της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα, είναι από τα ματς αυτά, που η υφιστάμενη αντιπαλότητα δεν περιορίζεται στον αγωνιστικό χώρο και δε σχετίζεται μόνο και μόνο με το ποδόσφαιρο αυτό καθ' αυτό, αλλά υπάρχει διάχυτο ένα κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρο, πολλών χρόνων. Η κοινωνική και πολιτική αντιπαλότητα μεταξύ των δύο ομάδων, έχει να κάνει με το γεγονός ότι η Μπαρτσελόνα στις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, εξέφραζε την ελευθερία, τη δημοκρατία και την αντίθεση προς τον δικτάτορα Φράνκο και τον φασισμό, που ταυτίζονταν εκείνη την εποχή με τους μαδριλένους της Ρεάλ, ενώ η αντιπαλότητα αυτή δεν είναι άσχετη και με τον Ισπανικό εμφύλιο. Η κόντρα μεταξύ των δύο ισπανικών συλλόγων, έγινε ακόμα πιο σκληρή, όταν το 1936, ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα Ζόζεπ Σουνιόλ δολοφονήθηκε από τις δυνάμεις του Φράνκο. Από εκείνη την περίοδο και μετά και καθώς αποτελούσε γενική παραδοχή ότι ο Φράνκο ήταν φιλικά προσκείμενος στη Ρεάλ (συνέβαλε τα μέγιστα στη μεταγραφή του Ντι Στέφανο στη Μαδρίτη κι ενώ ο παίχτης είχε υπογράψει προσύμφωνο με τη Μπαρτσελόνα), η Μπαρτσελόνα έγινε για τους Καταλανούς, κάτι παραπάνω από μία ομάδα (mes que un club), αφού θεωρούσαν πως με το να γίνονται μέλη στους «μπλαουγκράνα» και να τους υποστηρίζουν, εξέφραζαν την αντίθεσή τους και τη διαμαρτυρία τους για το φασιστικό-δικτατορικό καθεστώς του Φράνκο. «Ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσουν την ιδιαίτερη ταυτότητά τους, ήταν να ενισχύουν την Μπαρτσελόνα» αναφέρει ο Χουάν Βαθκεθ Μονταλμπαν. Από την άλλη, ο Ισπανός ανθρωπολόγος Ζορντί Ζοζέπ Σαλβαδόρ, είπε κάποτε πως «όλες οι κοινωνίες χρειάζονται χώρους, για να μπορέσουν να εκφράσουν την ταυτότητά τους. Αυτό ακριβώς είναι η Μπάρτσα. Τα σύμβολά της έχουν ταυτιστεί με τα σύμβολα της ταυτότητας της Καταλωνίας».

Η αντιπαλότητα και το μίσος ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μπαρτσελόνα γίνεται εύκολα αντιληπτή, απ' όλα τα παραπάνω. Το μίσος αυτό μάλιστα, δεν έχει περιοριστεί όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από τον ισπανικό εμφύλιο, τη δικτατορία του Φράνκο ή τη μεταγραφή-σκάνδαλο του Ντι Στέφανο. Και η αλήθεια είναι πως το μίσος αυτό, θα υπάρχει για πάντα στις αναμετρήσεις ανάμεσα στις δύο κατά τεκμήριο, καλύτερες ισπανικές ομάδες. Την έντονη αντιπαλότητα μάλιστα, που διέπει τις σχέσεις μεταξύ των «μερένχες» και των μπλαουγκράνα, θα την βιώνουν πάντα πιο έντονα από τον καθένα, οι παίχτες που αποφασίζουν να μετακινηθούν από τη Μαδρίτη στην Καταλονία ή και αντίστροφα. Η υποδοχή που επιφύλαξαν οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα, στον προδότη Λουίς Φίγκο το 2000, περιλάμβανε μπουκάλια ουίσκι, γουρουνοκέφαλα και ίσως τις πιο έντονες αποδοκιμασίες, που έχουν ακουστεί ποτέ στο Καμπ Νου για έναν ποδοσφαιριστή.

Παρόλα αυτά, σε αντίθεση με τα ελληνικά φαινόμενα, στο ντέρμπι της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ δε λείπει ο σεβασμός και αυτό είναι ένα στοιχείο, που κάνει ακόμα σπουδαιότερη τη μεταξύ τους αναμέτρηση. Έτσι τη σεζόν 2007-2008, η Ρεάλ είχε κατακτήσει και μαθηματικά το πρωτάθλημα και υποδεχόταν την Μπαρτσελόνα στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Για να τιμήσουν λοιπόν τους αντιπάλους τους για την κατάκτηση του τίτλου, οι παίχτες της Μπαρτσελόνα παρατάχθηκαν αριστερά και δεξιά έξω από τη φυσούνα του γηπέδου και ανάμεσα πέρασαν οι πρωταθλητές της Ρεάλ, οι οποίοι έδιναν τα χέρια τους κατά την είσοδό τους στον αγωνιστικό χώρο με τους παίχτες των μπλαουγκράνα, οι οποίοι ταυτόχρονα τους χειροκροτούσαν. Αυτό θα πει ποδοσφαιρικός πολιτισμός και μακάρι να δούμε κάποτε, κάτι τέτοιο και στα μέρη μας! Ευτυχείτε!!