Το 2003 τον πιάσανε ντοπέ στην Ιταλία, όταν αγωνίζονταν στη Μπρέσια. Πήγε στα Εμιράτα για να κάνει μια αρπαχτή στην Αλ Αχλί κι έκλεισε την καριέρα του στη Ντοράντος στο Μεξικό. Όταν γύρισε στη Βαρκελώνη για να αναλάβει τους μικρούς της Μπάρτσα δεν ήταν ένας μύθος, αλλά ένας έκπτωτος άγγελος, ο πρώην αρχηγός που ολοκλήρωσε μια καριέρα θριάμβων γνωρίζοντας την ταπείνωση. Ο Γκουαρντιόλα δεν έγινε προπονητής μόνο από μεράκι, αλλά θέλησε να ξαναφτιάξει το όνομά του. Όταν το 2008 κάθισε στον πάγκο της Μπαρτσελόνα δεν ήταν απλός γνώστης της φιλοσοφίας του συλλόγου, όπως προβλήθηκε, αλλά άνθρωπος με τεράστιο κίνητρο.
Πέτυχε
Ο,τι έχει πετύχει ο Πεπ τα τρία τελευταία χρόνια τα 'χουν πετύχει ελάχιστοι σε ολόκληρη την καριέρα τους. Κι όμως ποτέ κανείς δεν έγραψε για αυτόν βιβλία, κανείς δεν τον χαρακτήρισε καλύτερο του καιρού μας, καμία από τις τεράστιες νίκες της ομάδας του δεν του αποδόθηκε προσωπικά. Γιατί; Σίγουρα ένας λόγος είναι ότι δεν κάνει περίεργα πράγματα: δεν παίρνει μικρούς Αφρικάνους όπως ο Βενγκέρ, δεν τσακώνεται δημόσια όπως ο Μουρίνιο, δεν μασάει τσίχλες όπως ο Σερ Αλεξ, εν ολίγοις δεν «γράφει» στον φακό της επικαιρότητας. Ομως τέτοιοι υπήρξαν κι άλλοι κι όμως γράφτηκαν για αυτούς έπη απίστευτα. Ας μην ξεχνάμε π.χ. ότι ο Χουάντε Ράμος προβαλλόταν ως ιδιοφυΐα, ο επίσης βαρετός Μπενίτεθ έφτασε να γίνει σύνθημα στο Κοπ, ο Πελεγκρίνι χάρη στα καλά λόγια έγινε προπονητής της Ρεάλ.
Ετοιμη
Υπάρχει η εντύπωση ότι ο Γκουαρντιόλα βρήκε μια ομάδα έτοιμη: λάθος τρομακτικό. Μπορεί τον Μέσι να τον μεγάλωσαν ο Ράικαρντ και ο Τεν Κάτε, όμως σε όλα τα άλλα η δουλειά του Πεπ είναι καθοριστική. Ο κόουτς έκανε δύσκολες επιλογές άφοβα: άφησε τον Ροναλντίνιο, πούλησε τον Ετό, έδιωξε τον Ιμπραΐμοβιτς. Ακόμα πιο καθοριστικές ήταν οι διαχειριστικές επιλογές του. Ποιος έκανε στόπερ επιπέδου τον Μασκεράνο; Ποιος μετέτρεψε σε ιδανικό κόφτη τον Μπουσκέτς; Ποιος έπεισε τον Βίγια και τον Πέδρο να παίζουν στις πλευρές με ανάποδα πόδια; Ποιος θα τα τολμούσε αυτά; Κανείς. Το πιο εντυπωσιακό είναι η αλλαγή του ρόλου του Μέσι: ο Πεπ τζόγαρε την καριέρα του μετατρέποντας σε «ψευτο»φορ τον κορυφαίο έξω δεξιά του καιρού μας. Αμφιβάλω αν άλλος θα είχε το κουράγιο να το σκεφτεί.
Διάρκεια
Κανείς επίσης δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν παρεμβαίνει στη διάρκεια των αγώνων. Το τελευταίο ντέρμπι της Μπάρτσα με τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο θρίαμβος του Σαββάτου, ήταν έργο δικό του εντυπωσιακό. Το ματς ξεκινά με ένα λάθος του τερματοφύλακα Βαλντέζ – λάθος που οφείλεται πολύ στον τρόπο παιγνιδιού της Μπάρτσα: ένας άλλος προπονητής θα ζητούσε από τον τερματοφύλακά του, όταν η μπάλα είναι στην περιοχή, να τη στείλει εκτός γηπέδου – όμως ο Γκουαρντιόλα ζητά συμμετοχή από όλους στην κατοχή κι ο Βαλντέζ είναι υποχρεωμένος να πασάρει παίζοντας με τη φωτιά. Το γκολ της Ρεάλ θα μπορούσε να προκαλέσει νευρώσεις σε μια άλλη ομάδα, όμως η Μπάρτσα συνεχίζει να κάνει το παιγνίδι της δείχνοντας ότι η σχέση εμπιστοσύνης του κόουτς με τους παίκτες είναι κάτι που τίποτα δεν την κλονίζει. Ο Γκουαρντιόλα κάνει τις δικές του παρεμβάσεις: γυρνά τον Φάμπρεγκας στα χαφ, απελευθερώνει τον Τσάβι, παίζει με πέντε χαφ αφήνοντας ως φορ τον ταχύτατο Αλέξι Σάντσες – κυρίως δικαιώνεται για τη μη συμμετοχή του Βίγια, αφού το ματς απαιτεί πολύ τρέξιμο στη μεσαία γραμμή. Επίσης δε χωρά αμφιβολία ότι ο Πουγιόλ (τον οποίο επίσης εμπιστεύεται) πρωταγωνιστεί στην εξαφάνιση του Κριστιάνο Ρονάλντο: άλλη μια επιλογή που του βγήκε! Στο κρισιμότερο ίσως ματς της σεζόν βλέπουμε την πίστη των παικτών στο σχέδιο του προπονητή (ακόμα κι αν πληρώνεται ακριβά ένα λάθος που λόγω αυτής της πίστης προκύπτει), την ικανότητά του στις επιλογές, την παρέμβασή του: τι άλλο θέλουμε;
Σημασία
Κάποιος θα πει ότι ο Γκουαρντιόλα έφτιαξε μια μόνο μεγάλη ομάδα και για αυτό και δεν του αποδίδεται η σημασία που του πρέπει. Πόσες έφτιαξε ο Σάκι; Πόσες ο Σερ Αλεξ; Πόσες ο Μίχελς; Πόσες ο Λίπι; Πόσες ο Λομπανόφκσι; Πόσες ο Πέισλι; Ολοι αυτοί μία έφτιαξαν. Μία που έκανε καταπληκτικά πράγματα – κι όμως είναι όλοι στο πάνθεον των σπουδαίων, ενώ ο Γκουαρντιόλα δίνει διαρκώς εξετάσεις.
Μεταφυσική
Γιατί; Εχω μια απάντηση, αλλά αγγίζει το μεταφυσικό. Γιατί πιθανότατα η Μπαρτσελόνα είναι τόσο σπουδαία, τόσο άψογη, τόσο μοναδική που δεν μπορεί να έχει δημιουργό ή κατασκευαστή. Ο ανθρώπινος νους δεν δέχεται ότι αυτή η τελειότητα είναι έργο ενός ανθρώπου και αποδίδει τα κατορθώματά της σε συνταγές της μοίρας. Ο Γκουαρντιόλα πληρώνει την αρτιότητα της ομάδας του – αν η ομάδα ήταν δημιούργημά του θα έπρεπε να παραδεχτούμε ότι ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωση. Κι ότι ο μετριοπαθής ήρεμος Πεπ είναι Θεός.
Πηγή:sday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου